„Może być, że jakiś obcy mnich przybędzie z daleka i zechce zamieszkać w klasztorze jako gość. Jeśli zadowala się trybem życia, z którym się tutaj spotyka, i nie wprowadza zamieszania na skutek przesadnych wymagań, lecz bez certowania się przyjmuje to, co zastał, można go przyjąć i niech pozostanie tak długo jak chce”. RB 61,1-3 

Gościa klasztornego ocenia św. Benedykt przede wszystkim po jego zadowoleniu z życia. To standardowe wymaganie jest zarazem pytaniem, które do nas kieruje. Uprzedzenia wobec pewnych cnót – że są jakoby tylko wypracowanymi, nieautentycznymi zachowaniami – szczególnie mocno uderzają właśnie w postawę zadowolenia z życia. Jeśli jednak przyjąć, że są nieuzasadnione, że cnoty oznaczają coś więcej, a mianowicie sprawdzone i niezawodne sposoby działania, to może i głębsza, pochodząca z doświadczenia, mądrość postawy zadowolenia z życia też kiedyś doczeka się uznania. Dla nas zadowolenie z życia wiąże się ze szczęściem albo spełnieniem pewnych potrzeb, pragnień i oczekiwań. Nieprzypadkowo mówimy o zadowolonych klientach. Kiedy człowiek jest tak naprawdę zadowolony z życia? Łatwiej powiedzieć, jak sobie wyobrażamy człowieka zadowolonego z życia. Żyje on w pokoju i harmonii z samym sobą i swoim życiem, ze swoim otoczeniem i światem. Zadowolenie z życia jest to pewien stan psychiczny, który z całą pewnością nie pojawia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Stanowi owoc intensywnych zmagań ze sobą, rzetelnego samopoznania i doświadczenia siebie, otrzeźwiającego zmierzenia się z ludźmi, rzeczami i stosunkami społecznymi, długiego i trudnego procesu nauki. W większości wypadków stan zadowolenia z życia bardziej zawdzięczamy niepowodzeniom niż sukcesom, rozczarowaniom niż szczęśliwym wydarzeniom, niedostatkom i stratom niż zyskom. Nikt nie jest przecież zadowolony z życia od samego początku. Nie można tego również osiągnąć ani wypracować. Zadowolonym z życia trzeba się najpierw stać.